W XVIII wieku biegła tędy Wisła, która później zmieniła koryto i popłynęła w kierunku zachodnim, zostawiając po sobie urodzajną ziemię. W czasach napoleońskich wystawiono tu fortyfikacje, a po ich rozebraniu zasadzono park. Było to dwa lata po Powstaniu Styczniowym.
Przez okres kolejnych sześciu lat obowiązywał, rygorystycznie przestrzegany, zakaz wstępu do parku, drzewa musiały urosnąć. Dobrze się tu więc czuły miłorzęby japońskie (są chyba jeszcze dwa!), brzozy, akacje i świerki.
Tuż po zasadzeniu park miał 600 sążni długości (obowiązywały wtedy rosyjskie miary) i 15 szerokości. W środku tego sporego skupiska zieleni wybudowano drewniany dom, w którym mieściła się restauracja i mleczarnia. Obydwa lokale zamykano na zimę i urządzano w nich noclegownie dla bezdomnych.
Park Praski łączy się z obchodzącym niedawno osiemdziesięciolecie istnienia Ogrodem Zoologicznym, założonym przez przybyłego z Ukrainy hodowcę i przyrodnika – Wenantego Burdzińskiego (jest patronem uliczki położonej na Nowej Pradze).
Pierwszy okres istnienia ogrodu obejmuje zaledwie 11 lat. W 1939 roku, podczas obrony Warszawy, zwierzęta wyginęły, część została skradziona przez Niemców i wywieziona do III Rzeszy, sam ogród zaś zniszczony. Starsi warszawiacy pamiętają zapewne, unoszącego się nad płonącym miastem orła, uwolnionego w tak dramatycznych okolicznościach. Po wojnie ogród otworzono dopiero w roku 1948. Jego dyrektorem był, sprawujący tę funkcje przez bardzo wiele lat, dr Jan Żabiński, wielki znawca i miłośnik zwierząt.
Jeszcze kilka lat po wojnie, w Parku Praskim, niedaleko wejścia do ogrodu stała wieża, z której skakało się na spadochronie. Zostało po niej kamienne obramowanie, dziś coraz bujniej zarastające trawą.
Trochę dalej stoi „pomnik żyrafy”, a w jej stalowym cielsku wróble wiją sobie gniazda. Wiosną i wczesnym rankiem, gdy już budzą się ptaki, żyrafa jest cała rozśpiewana.
Danuta Szmit-Zawierucha
