Budynek Domu Weterana 1863 r. został wzniesiony na początku XX wieku z przeznaczeniem na schronisko dla wdów po rosyjskich oficerach. W 1924 r. przeniesiono w to miejsce, z ul. Podwale 5 na Starym Mieście, Schronisko dla Weteranów Powstania Styczniowego.
Rząd niepodległego państwa polskiego w 1919 r. ustanowił dla weteranów stałą pensję w wysokości 250 marek dla żołnierzy i 300 marek dla oficerów. W tym samym roku wszystkim weteranom nadano też stopień oficerski. Po reformie Grabskiego wszyscy weterani otrzymywali po 125 zł miesięcznie.
Początkowo sami pensjonariusze prowadzili pensjonat przy pomocy Komisariatu Rządu na m.st. Warszawę, potem przeszedł pod zarząd Polskiego Czerwonego Krzyża.
PCK zapewniał pensjonariuszom umeblowanie, ubranie, pościel, pomoc medyczną. Od 1925 r. zaczął wychodzić „Rocznik Weteranów 1863 roku”, który przynosił pewne dochody placówce. Ostatni weteran zmarł w 1942 roku.
W budynku mieści się dziś siedziba Kurii Warszawsko-Praskiej.
